Recensie:

Paula Irik heeft in dit boek de mooiste zinnen verzameld van de mensen met dementie die ze ontmoet in haar werk als geestelijk verzorger. Vaak zijn het zinnen die nét niet helemaal kloppen, maar die juist daardoor zoveel zeggingskracht hebben. Van al deze zinnen heeft Paula Irik verschillende gedichten samengesteld. Deze gedichten zijn door schrijver en dichter Bette Westera weer als inspiratie gebruikt voor nieuwe gedichten. Beide staan in dit boekje. Maar vooral de door Paula Irik opgetekende teksten geven een mooi inkijkje in iemands belevingswereld en staan bol van kracht, levenslust en strijdvaardigheid.

Wat mij zo aanspreekt in dit boekje is dat deze taal soms lijkt soms op de taal die we als miMakkers gebruiken…een taal van het gevoel, van herinneringen van moeilijke of mooie momenten. Zó anders dan de grammaticaal – en sociaal – correcte taal die we als mensen worden geacht te gebruiken, want laten we vooral doen zoals het hoort. Daarom ben ik het ook zo eens met de titel van dit boekje. Want; een beetje boos mag zeker weten best! Boos hoort er net zo goed bij als blij of bang. Boos hoeft niet weggepoetst te worden met een “ach, het valt toch wel mee…” of “Kom even zitten, dan krijg je een kopje koffie….”

Nee hoor, een beetje boos mag best. En samen even flink boos zijn mag ook , kan heerlijk zijn toch?!